Het meisje met de zwavelstokjes

Daar sta je dan.  Het gevecht tegen tranen verloren.  Midden in een bekend pretpark in Noord-Brabant (Nederland).  Je stoere ik heeft de strijd verloren tegen een sprookje van bijna honderdtachtig jaar geleden.  Je prijst je gelukkig dat het donker is in de ruimte waardoor je waterige ogen veilig onzichtbaar blijven.

Het sprookje van het meisje met de zwavelstokjes resoneert van achter het glas fel met je gevoelens, maar je kan niet meteen thuisbrengen waarom.  Heeft de tranentrekkende achtergrondmuziek er iets mee te maken?

Het onderwerp is niet zo heel hedendaags, of toch?  Een arm meisje moet in de koude op straat zwavelstokjes verkopen, terwijl andere mensen binnen oudejaarsavond vieren.  ‘Zwavelstokjes’ is een term die zelfs mijn grootouders niet meer gebruikten en kinderarbeid komt hier al een tijdje niet meer voor. 

En dan vind je toch de gemeenschappelijke snaar die wordt bespeeld en besef je hoe het arme meisje, de wanhoop nabij, probeert te vluchten in fantasieën om aan de bittere realiteit te kunnen ontkomen.  En klein vlammetje van een simpele lucifer doet haar dromen van de warmte van een kachel en een lekkere maaltijd in vredig gezelschap.  

De dromen vervagen, zoals de vlammetjes van de lucifers.  Geen enkele brengt permanent soelaas.  De definitieve verlossing van alle pijn komt pas op het einde, wanneer het meisje met de zwavelstokjes haar lichaam achterlaat in de koude sneeuw.  De verbindende liefde waar het kind zo naar hunkert wordt plots mogelijk na het verlaten van het aardse lichaam.  Ondanks de schijnbare afstand in tijd en context van het verhaal raakt dát je dieper dan je had verwacht.  De verteller zegt het zo: “Het geluk is voor eenieder, en nu ook voor dit kind.”

Foto van het sprookje "Het meisje met de zwavelstokjes" in de Efteling.
Sander van der Wel from Netherlands, CC BY-SA 2.0, via Wikimedia Commons

Het sprookje komt het best tot zijn recht in het pretpark zelf, maar je kan het ook hier bekijken: https://www.youtube.com/watch?v=ZEgB25UH4Uc

Deze tekst beschrijft een persoonlijke ervaring bij het sprookje van Hans Christiaan Andersen en is geenszins bedoeld om zelfdoding als oplossing te suggereren.

(B) Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be

(NL) Denk jij aan zelfdoding? Neem 24/7 gratis en anoniem contact op met 113 Zelfmoordpreventie via 0800-0113 of chat op 113.nl.

Geef een reactie