(Opmerking: deze tekst bevat impliciete verwijzingen naar thema's die voor sommige lezers gevoelig kunnen liggen)
Wellicht ken je het wel, zo van dat groene steekschuim dat je vaak kan vinden in bloemen- en plantenwinkels. Kinderen kunnen er maar niet afblijven, waardoor de eerste exemplaren in het rek steevast blutsen en gaten vertonen ter grootte van hun vingers. Bij dit blok steekschuim was dat niet anders. Eigenlijk was het al toegetakeld nog voor het in de winkel kwam. Een of andere onverlaat had er met zijn lelijke dikke vingers al aan gezeten tijdens het transport. De meest beschadigde zijde werd dan naar onder gericht in het winkelrek en de andere gaten van kindervingers werden naar de achterkant gedraaid.
Daar lag het blok dan in de winkelrekken, zich bewust van zijn gebreken. De meeste mensen die het blok zagen, legden het meteen terug en wisselden het met een minder beschadigd exemplaar. Tot er op een dag een jongedame was die niet goed oplette. Zich niet bewust van de schade legde ze het blok in haar karretje en thuisgekomen werden de lelijkste kantjes weggewerkt en stak ze mooie bloemstengels in het blok. Ze gaf water en het schuim kon onverwachts toch nog even zijn doel proberen volbrengen.
Geleidelijkaan verwelkten de bloemen en verloor de dame interesse in het hele stuk. Het werd ergens achteraan in de kelder gezet, in het donker en uit het oog van alles en iedereen. Onder hem stonden de vuilniszakken met daarnaast het oud papier. Zij werden regelmatig weggehaald, maar hij, hij bleef telkens onaangeroerd liggen.
Jaren later ligt het blok daar nog steeds te wachten. Alsof het lot slechts tergend traag bezegeld wordt. De dag des oordeels voor onbepaalde tijd uitgesteld. De schade van weleer is er nog steeds en dan zijn er ook nog extra gaten van de nu verwelkte bloemen. Ook bij het opbergen in de kelder is er nog een diepe kuil gemaakt door haar toedoen.
Wat moet er nu gebeuren met het blok? Zou ze ooit terug mooie bloemen kunnen prikken? Ontelbare dagen en nachten had hij er op gehoopt. Maar het moment bleef uit. Telkens opnieuw. Hij had al eens geprobeerd om van op het rek in de vuilbak eronder te belanden in de hoop een einde te maken aan het eindeloze wachten in de waan van de vergeefse hoop. Het zou hem mateloos frustreren dat hij maar tot aan het randje van het rek geraakt was, en niet er voorbij.
Het licht gaat aan. Ze komt de trap af en loopt in zijn richting. Zonder hem een blik te gunnen gooit ze achteloos een stapel krantjes in de papierbak. En terwijl ze terug de trap op gaat ziet hij in het buurtkrantje in grote letters staan: “Rommelmarkt”.
Het idee van een markt deed hem terugdenken aan zijn tijd in de winkelrekken. Hij had zich daar nooit echt gewild gevoeld, maar alleszins was het beter dan hier in de donkere kelder te liggen wegkwijnen. Zou iemand hem nog meenemen van de rommelmarkt? Uit medelijden misschien? Hij kan maar moeilijk geloven dat er een tweede keer iemand mooie bloemen wil prikken in zijn oude, gebruikte, beschadigde materiaal.
