Er staat een man naar mij te kijken, of zo lijkt het toch. Ik kijk even weg, en wanneer ik hem opnieuw aankijk, kijkt hij me recht in de ogen. Ik schrik en kan dat maar moeilijk verbergen. Hij heeft het gezien.
Die man komt me bekend voor. Ik heb hem hier nog al eens gezien denk ik. Hij is een stukje ouder dan ik, en veel dikker. En lelijker, dat ook wel. Ik begrijp niet zo goed waarom hij me blijft aankijken. Op zijn gezicht staat een grimas die zijn weerzin over mij verraadt. Het lijkt alsof hij niet zo blij is om me te zien. Ik probeer me te herinneren wat ik die man ooit misdaan heb, want dit voelt steeds vreemder aan.
De man ziet er niet zo vrolijk uit, en ik krijg maar geen hoogte van zijn intenties. Het maakt me bang. In dit moment van aankijken lijkt het alsof de wereld rondom niet meer bestaat. Enkel wij twee bestaan nog in onze realiteit, verbonden door het steeds intenser aanvoeldende onderlinge oogcontact.
Ik schrik van het alarm van mijn telefoon. Ik leg mijn tandenborstel weg en ga de badkamer uit.
