Vandaag ging ik naar twee voorstellingen na elkaar. De ene was een soort ridderverhaal in een nieuw jasje, en de andere was een dansvoorstelling die ik er wat schoorvoetend bij nam vanwege de koppelverkoop.
Want ik moet toegeven dat dansen nooit echt mijn ding is geweest. Deze houten Klaas heeft de coördinatie van een panda en de handigheid van een chocomelk-drinkend personage uit een bekende Vlaamse fictiereeks. Een dansvloer is voor mij iets waar je soms langs moet om de bar te bereiken. De bewust stuiptrekkende mensen lijken daar hun ultieme biotoop gevonden te hebben. Ik probeer bij mijn doortocht om niet geraakt of (erger nog) uitgenodigd te worden.
Soms kijk ik jaloers naar mensen die kunnen dansen, want op een of andere manier voel ik wel de muziek en het ritme binnenin me. Ik kan ook het doorzettingsvermogen en de moeite wel appreciëren van mensen die uren- of dagenlang oefenen op danspasjes om die dan synchroon en op de maat van de muziek te tonen in een optreden.
Maar ik heb ontdekt dat dans veel meer kan zijn dan ik altijd dacht, want niets van dat alles is zoals wat ik vandaag heb gezien. Dit soort dansvoorstelling is relatief nieuw voor mij. Ik zag een tijd geleden wel al Randi De Vlieghe als ‘Rita’. Hoe Randi tegenstrijdige betekenissen kon verwerken in de verschillende lagen van eenzelfde beweging had me toen al geïntrigeerd. De kinderen laten lachen en tegelijk sommige volwassenen ontroeren getuigt van grote klasse, in mijn bescheiden opinie.
Vandaag zag ik Kika Ilegems in de voorstelling ‘Once’ die ze met haar (voorlopig nog bekendere) vader Herwig bracht. In tegenstelling tot de voorstelling ‘Rita’ is in deze voorstelling weinig cognitieve context. Er wordt niet gesproken, want het verhaal wordt op een andere manier verteld. Het is geen verhaal dat resoneert met het ‘denken’. Je kan hier met je hoofd niet zo bijster veel komen zoeken. Via beweging en klank wordt de sfeer gezet. Hier vertalen bewegingen zich in golven van emotie, die direct resoneren met mijn beleving.
Het valt me op hoe bewegingen vaak veel dichter bij emoties liggen dan woorden en concrete gedachten. Er lijkt daar een rechtstreekse lijn te bestaan. Wat een mooie, diepgaande manier om een verhaal te brengen. Hoe intens is het om niet de omweg via woorden te maken. Want woorden kunnen nooit beschrijven wat hier wordt verteld. Je wordt van op afstand geraakt door beweging. Voor iemand die lang voornamelijk in het cognitieve heeft geleefd is dát wel een openbaring. Er is een Engelse uitdrukking die zegt: ‘The mind forgets, but the body keeps the score’ (Het verstand vergeet, maar het lichaam onthoudt). Na vandaag begrijp ik eindelijk wat dat betekent.
Sterker nog: ik voel het ook.
