Over de rand van mijn koffiekop bekijk ik de vitrine aan de overkant van de straat. Achter het glas dat wordt op zijn plaats gehouden met oude aluminium profielen staat een zwart-wit foto van een model. De man op de foto heeft mooi glanzend haar dat in tegenstelling tot de rest van de foto nog niet vervaagd is door het zonlicht. De foto moet zijn genomen in een periode dat mensen echt veel en dik haar hadden, of wilden hebben. Ik ben niet zeker of het de jaren 80 zouden kunnen geweest zijn. Bovenaan de vitrine plakken grote witte letters: “COIFFEUR SALVATORE”.
De man, ik veronderstel Salvatore, staat naast de deur door zijn vitrine te kijken. Af en toe wiegt hij van links naar rechts. De vorige klant vertrok een klein uur geleden, en nu lijkt de kapper op wacht te staan. Het is als het ware een marktkramer, maar zonder het geroep.
Drie huizen verder zie ik kapsalon Legends. Op de modernere vitrine hangt een afbeelding van een man met hipsterbaard en -snor. De verlichting met rood-wit-blauwe draaiende lijnen hangt er in stilte te schreeuwen om aandacht.
Geen van beide kappers lijkt veel bezoekers te hebben vandaag, en ik begin me stilaan af te vragen hoe Salvatore zijn rekeningen betaalt. De wildste fantasieën doorkruisen mijn hoofd en terwijl ik me legendarische quotes uit maffiafilms probeer voor de geest te halen zie ik een oude man zwaaien naar de kapper. Het gezicht van de oude man klaart op. Hij is net voorbij de wervelende lichtreclame gewandeld drie huizen verder en stapt nu op de oude vitrine af. De deur wordt voor hem geopend en hij wordt vriendelijk begroet. Even later staat Salvatore naast de kappersstoel naar buiten te kijken terwijl hij aan het praten is.
Plots voel ik mezelf ontzettend dom. Zo vaak heb ik me al afgevraagd waarom en hoe lang die kapperszaak nog zou bestaan. Ik begreep het niet. Pas vandaag, door even stil te staan en echt te kijken naar de wereld en haar mensen, zie ik hoe het in elkaar zit. Wat de oude man en Salvatore al lang begrijpen begint bij mezelf nu ook te dagen.
Het kan bijna niet anders dan dat Salvatore en de oude man beseffen dat er voor hen minder tijd resteert dan voor de meeste jonge mensen, en toch lijken ze te weten dat het leven niet rijker wordt door er meer in te proppen. Op een bepaald niveau ben ik jaloers op de band die de oude man en Salvatore hebben, en de tijd en aandacht die ze voor elkaar voorzien. Ik bewonder hoe ze in het leven lijken te staan.
Ooit vind ik ook die rust, maar vandaag heb ik het nog even te druk.
