Koffiebar, de tweede ronde een week later. Ik bestel een cappucino en een stukje taart. De barista ziet me twijfelen over de verzoenbaarheid van mijn motorische capaciteiten met de hoeveelheid te dragen items en stelt een plankje voor. Ik zet me in de hoek tegen het raam, de kans verkleinend dat ik langs meerdere kanten buren krijg.
Buiten speelt het stadsleven zich af. Ik ben altijd al een gluurder geweest. De mensen en hun gekke gedoe intrigeren me. Wat heeft die man verkeerd gedaan waardoor zijn vrouw nors kijkend licht voorop loopt? Hoe komt die jonge dame aan haar fel gele haar, ze lijkt me net te oud voor studentikoze uitspattingen. Hoe identificeert die jongeman zich die met hoge schoenen en lange zwarte jas door de straat kuiert? Ik dacht dat new wave al voorbij was toen ik zijn leeftijd had. Ik oordeel niet, maar het valt me op dat zo veel verhalen hun pad kruisen in deze verder relatief banale straat.
De koffiebar is vrij rustig, maar druppelsgewijs komen er bezoekers binnen. De werkende hipsters zaten al geruime tijd vastgekleefd aan hun tafels. Een dame met een kind zet zich wat verder. Twee studentes keuvelen in de zetels. Ik lees mijn boek terwijl ik probeer om me niet te laten afleiden door de geluiden.
En dan komt hij binnen. Eerst nog onopvallend zet hij zijn rugzak twee plaatsen naast me. Zonder tillen schuift hij de kruk naar achteren. Het ellendige geluid van de viltloze poten lijkt hem niet te storen, in tegenstelling tot mij. De olifant, zo zal ik hem noemen, heeft geen notie van de sfeer in de porseleinwinkel voordat hij er binnenstapte. Na het halen van zijn koffie haalt slurfie zijn laptop boven. Blijkbaar is het een model van laptop waar je extra punten krijgt als je maar hard genoeg op de toetsen klopt. Als absoluut orgelpunt is er de mokerslag op de enter waarmee de alinea’s worden afgesloten.
Intussen is mijn innerlijke rust quasi verdwenen en heeft ze plaatsgemaakt voor irritatie. Het geconcentreerd lezen wordt nog uitdagender dan voorheen. Het leven was eenvoudiger toen ik nog met een vingerknip kon verdwijnen in mijn eigen wereld.
Nu zit ik hier, verbonden met mezelf en mijn irritatie, terwijl slurfje nietsvermoedend de koffiebar verlaat.
